1912 yılında geçen bu öykü, insana derinden dokunabilmeyi başarıyor. Öykümüz, Norveçli bir kadının doğum esnasında hayatını kaybetmesi ile başlıyor. Kadının geride bıraktığı kız çocuğu, hipertrikozis denilen aşırı tüylenme hastalığı ile dünyaya geliyor. Acılarına yenik düşen ve kızını meraklı bakışlardan saklamaya çalışan bir baba figürü de işin içine girince, hikaye çok daha karmaşık bir hale geliyor.
Kızının altüst olmuş hayatını, toplumun alaycı ve meraklı bakışlarından korumak için elinden geleni ardına koymayan bir baba; bu figür, biz izleyicilere sinemanın ne kadar güçlü bir araç olduğunu gösteriyor. Baba, tüm bu zorluklarla mücadele ederken, bize hayatın ne kadar karmaşık ve acımasız olabileceğini, ancak aynı zamanda sevgi ve anlayışın bu acımasızlığın üstesinden nasıl gelebileceğini hatırlatıyor.
Hikaye, kızının sıradışı durumunu topluma kabul ettirmeye çalışan bir babanın dramını ve bu süreçte yaşananları son derece gerçekçi ve etkileyici bir şekilde yansıtıyor. İzlerken hissettiğiniz duyguları kelimelere dökmenin zor olduğu bu film, insanoğlunun duygusal derinliklerine inmeyi başarıyor.
Bu hikaye, bizi aşırı tüylenme hastalığına sahip bir kızın hayatına ve babasının bu durumu topluma kabul ettirme çabasına büyüleyici bir şekilde davet ediyor. Film, izleyicisini düşündürmeyi, onları duygusal bir yolculuğa çıkarmayı ve sonunda daha açık fikirli ve anlayışlı bir birey haline gelmelerini başarıyor.
