Bir sinema eleştirmeni gözüyle;
Geç 20'li yaşlarında olan Alan (Gleeson), talihsizliklerle boğuşan bir karakter. Düğününde terk edilmiş ve bankacılık işinden de yeni kovulmuş bir durumda. Kendini, Dublin Havaalanı'nda annesiyle birlikte part-time turist danışmanı olarak çalışırken buluyor. Filmin esas odağı burada başlıyor.
Alan, hayatının ne kadar kötü bir dönemece girdiğini gördükçe hayal kırıklığına uğruyor. Ancak, havaalanında yaptığı bu 'sıradan' iş ona farklı bir perspektif sunuyor. Dönüm noktası, bir gün işteyken karşılaştığı bir yüz oluyor.
Alan'ın hayatı, 'neden benim başıma geldi' diye sorguladığı trajedilerle dolu. Önceki yaşamı, inşa ettiği hayaller, bankacı olarak çizdiği kariyer hedefleri, hepsi bir anda yok olmuş gibi hissettiriyor. Ama bazen hayatta umulmadık dönüşler olur. Karamsarlığı ve çaresizliği üzerine bir örtü gibi çöken Alan, annesiyle beraber başladığı bu yeni iş macerasıyla aslında hayatın ne kadar da beklenmedik sürprizlerle dolu olduğunu keşfediyor.
Kim demiş hayatın her anının bir sonraki adımı tahmin etmek için önceden planlandığını? Belki de Alan'ın başına gelenler, aslında onun yeni bir hayatın kapılarını aralaması için gerekenlerdi. Belki de hayat, ona beklenmedik bir şekilde umut ışığı olabilecek bu işi sunmuştu. Evet, Alan'ın hikayesi bir aşk hikayesi, başarısızlık hikayesi veya bir aile draması olabilir. Ancak bunların hepsi, onun hayatındaki o büyük dönüşümün parçalarıdır.
Bir sinema sever olarak, Alan'ın hikayesini izlerken, hayatın bazen en acımasız darbelerini bile bir şekilde dönüştürme kapasitesine sahip olduğunu görmemiz mümkün. İşte burada, bir insanın kendi hayatının yazarı olduğunu ve her zaman bir sonraki sayfayı çevirebileceğini öğreniyoruz. Bu film, hayatın bazen zorluklarla dolu olduğunu, ancak her zaman umut olduğunu ve asla pes etmememiz gerektiğini hatırlatıyor.
Alan'ın hikayesi, umudun her zaman hayatta kalma savaşının bir parçası olduğunu gösteriyor. Ve belki de en önemlisi, hayatta her zaman bir sonraki adıma geçme şansımızın olduğunu hatırlatıyor.
