1939 yılında dondurularak geleceğe gönderilen bir pilotun 1992 yılında gözlerini açtığına şahit oluyoruz. İnsanı kendine bağlayan bu hikaye, kriyogenik testlerin merkezine yerleştirilmiş bir deneyi ve zamanın acımasızlığını işliyor. Filmin adeta bir ana karakteri olan zaman, tıpkı bir kum saati gibi hızla akıp gidiyor ve pilotun bedenini hızla yaşlandırıyor.
Tabii burada en dikkat çeken nokta, zamanın ve teknolojinin iç içe geçtiği noktada, insanın yetersiz kalışı. Geçmişin kasvetli ve donuk atmosferinden 1992'nin renkli ve hızlı dünyasına adım atan pilot, teknolojik gelişmelere ve sosyal değişimlere karşı bir yabancılaşma yaşıyor. Kendisini bir anda 50 yıldan fazla bir zaman diliminde bir yolculuğa çıkmış bulan kahramanımızın bedeni, bu hızlı değişime ayak uydurmakta ciddi anlamda zorlanıyor.
Son olarak film, teknolojinin olanakları ve insanın biyolojik sınırlılıkları arasındaki bu büyük çelişkide, sorgulamamız gereken temel sorunu da sunuyor: Eğer zaman yolculuğu gerçekten mümkün olsa bile, insan bedeni bununla başa çıkabilir mi? Bu soru etrafında dönen hikaye, izleyiciyi, zaman, yaşlanma, teknoloji ve insan bedeninin sınırlılıkları üzerine derin düşüncelere sevk ediyor.
