Günü birer birer uyandığımızda, evimizin rahatlığına ve güvenliğine sığındığımızı düşünürüz. Ancak asıl soru, evimiz ne kadar güvenli? İlk bakışta, içinde yaşadığımız bu dört duvarın bize sunduğu huzur ve güvence hissi, yaşama karşı olan korkularımızı unuturmamıza yardımcı oluyor. Ancak, bir sinema eleştirmeni olarak değerlendirdiğimde, bu rahatlık ve güvenlik duygusu genellikle illüzyondan ibaret olabiliyor.
Bir ev, fiziksel anlamda sığınağımızı oluştururken, aynı zamanda psikolojik güvenliğimizi de sağlamalıdır. Ancak modern dünyada, şüphesiz ki bu her zaman mümkün olmuyor. Tehditin her yerden gelebileceği bir dünyada yaşadığımız gerçeğiyle yüzleşirken, evlerimiz en savunmasız olduğumuz yer haline gelebilir.
Acaba evimiz gerçekten de bizim için bir sığınak mı, yoksa güvende hissetmemizi sağlayan bir illüzyon mu? Bu, sinema dünyasında sıklıkla gündeme getirilen bir konudur ve korku, gerilim türündeki filmler bunu sorgular. Belki de evimizin duvarları, dış dünyanın tehlikelerini değil, iç dünyamızdaki korkuları ve endişeleri aşmamızı sağlar. Bu belirsizlik hissi, filmleri daha çekici ve düşündürücü kılar.
Sonuç olarak, evimizin gerçekten ne kadar güvende olduğunu sorgulamamız gerektiğini düşünüyorum. Çünkü sonuçta, ev bizim yaşam alanımızdır ve onun sağladığı huzur ve güvenliği korumak, her birimizin görevi olmalıdır.
