Fellini'nin çocukluk tutkusu olan sirk palyaçolarını mercek altına aldığı bir 'gerçek anılar ve sahte belgesel' harmanı olan bu film, başlı başına bir sanat eseri. Elbette ki burada bahsettiğimiz herkesin çocukluk kahramanı palyaço imgesi değil. Fellini, palyaço algısını ve bu algıyı şekillendiren anıları detaylarıyla birlikte inceliyor. Film, içinde bulundurduğu çeşitli öğelerle bir yandan izleyicisine nostaljik bir sirk deneyimi sunarken, diğer yandan gerçeklik ve illüzyon arasındaki o belirsiz çizgiyi yaşatıyor.
Filmin dikkat çeken özelliklerinden biri de, söz konusu anıların ve belgesel tarzının nasıl iç içe geçirildiğidir. Fellini, hem gerçek anıları dramatik bir şekilde sunmayı başarıyor hem de bu anıları belgesel formatında izleyiciye aktarıyor. Böylece, izleyicinin gerçeği ve kurguyu birbirinden ayırt etmesi zorlaşıyor. Bu karışım, sizin de tahmin edeceğiniz gibi, filmin genel havasını oldukça belirgin bir şekilde etkiliyor.
Filmdeki palyaçoların aslında Fellini'nin çocukluk obsesyonlarına birer yansıma olduklarını ve onun kişisel deneyimlerini temsil ettiklerini söylemek de yanıltıcı olmaz. Onlar, bir yandan saflığı, masumiyeti ve çocukluk heyecanını temsil ederken, öte yandan hayal kırıklıklarını, korkuları ve yetişkinlik hüznünü de üzerlerinde taşıyorlar. Fellini'nin bu bakış açısı, hem sinema tarihinde önemli bir yere sahip olan bu filmi, hem de sirk palyaçoları algımızı derinden etkileyen bir eser haline getiriyor.
