"Kendisini yetiştiren goriller arasında büyüyen bir adam, aslında bir insan olduğunu keşfettiğinde, gerçekten ait olduğu yeri bulmak zorundadır." Bu basit özeti dinleyince aklınıza ilk olarak hangi film geliyor? Evet, doğru tahmin ettiniz: Tarzan. Bir sinema yorumcusu olarak, bu cümleyi biraz daha derinlemesine ele almak istiyorum.
Öncelikle, bu öykü, doğa ve medeniyet, vahşi hayat ve insanlık arasındaki sürtüşmeyi mükemmel bir şekilde vurguluyor. Ormanda doğa ile mükemmel bir uyum içinde yaşayan bir adamın hikayesi, bize insan doğasının karmaşıklığını ve çelişkilerini gösteriyor. Ayrıca, türler arası anlayış ve sevgi temasını da işliyor. Bu adam, goriller tarafından yetiştirilmesine rağmen, insan doğasını inkar edemiyor. Ancak, bir yandan da gerçek ailesi ile olan bağını reddetmiyor. Kendisini hem ormana hem de insana ait hissediyor.
Bu sürecin sonunda, ana karakterimiz kendi kimliği ile yüzleşmek zorunda kalıyor. Kendi kökenleri ve gerçekte kim olduğu konusunda bir karar vermesi gerekiyor. Bu, hikayenin en güçlü ve duygusal yönü olabilir. Kendi içindeki çatışmayı ve hayatın karmaşıklığını yansıtıyor. Sonuçta, bu hikaye, özdeşleşme ve aidiyet çatışmalarına dikkat çeken çarpıcı, dinamik ve duygusal bir filmi temsil ediyor. Kendimizi bulma, doğa vs. medeniyet, sevgi ve aile gibi evrensel temalarla, izleyicinin duygularına tercüman olmayı başarıyor.
