Adeta bir sinema eleştirmeni edasıyla konuşmam gerekirse, film, hayatı boyunca kızını tanıdığını düşünen bir baba üzerine kurulu. Ancak kızının okulundaki bir sınıf arkadaşının trajik ölümünde oynayabileceği bir rol olabileceğine dair bir düşünce onu tüm bildiklerini sorgulamaya zorluyor. Bu, ebeveynlik ve güvenin sınandığı, karanlık bir gerçeği ortaya çıkarmanın peşine düşülürken damarları donduracak bir gerilim. Baba karakterinin düşünce evreninde sarsıntılar yaratan bu trajik olay, aslında bir çocuğun ne kadar iyi tanınabileceği, ne kadar uzağa gidebileceği ve ahlaki değerlerimizin ne kadar esnek olduğu gibi derin soruları da beraberinde getiriyor. Özellikle, kişinin en yakınlarındaki insanların gerçekte kim olduklarına dair kafa karışıklıklarını çok iyi işliyor. İzleyicilere, kendi çocuklarına veya yakınlarına ne kadar güvendiklerini sorgulama fırsatı sunarak ayna tutuyor. Bu film, herkesin içinde bir yerlere dokunmayı başarıyor. Ebeveynlerin çocuklarını ne kadar tanıyabildiği ve onlara ne kadar güvenebileceği üzerine sorgulamalarına yol açan bu film, var olan illüzyonları yerle bir ederek, beklenenin aksine, bir ebeveynin en zor anlarından birini sergileyerek tehlikeli sulara yelken açıyor.
